Zo kan kindermishandeling er ook uit zien

Ik zat ’s avonds in de keuken te lezen en ik was zo verdiept in mijn boek, dat ik, zonder erbij na te denken, een pluk van mijn lange haar om mijn vinger draaide en er zachtjes mee over mijn neus wreef.
‘Hoe vaak heb ik je nu al gezegd dat je van je haar af moet blijven?’
Ik had helemaal niet gemerkt dat Isak achter me stond en ik schrok van zijn harde stem. Snel liet ik mijn haar los.
‘Sorry, ik dacht er niet bij na.’
‘Nee, dacht jij maar eens na. Maar ik heb er nu genoeg van. Het gaat eraf.’
‘Eraf?’ Mijn hart ging ineens heel hard tekeer. Hij zou toch niet bedoelen dat mijn haar eraf geknipt moest worden?
‘Ja, je hoort me goed. Ik ga mama vragen zo snel mogelijk een afspraak te maken. Als je kort haar hebt dan weten we in ieder geval zeker dat je er niet meer mee kan spelen.’
‘Dat wil ik niet. Ik wil geen kort haar. Ik zal er niet meer aanzitten, dat beloof ik,’ zei ik snel.
Isak boog voorover, zodat zijn gezicht dichterbij het mijne kwam. ‘Snap je nu nog niet dat je niets te willen hebt?’
Ik zei niets meer en Isak rechte zijn rug weer en liep zacht neuriënd de keuken uit.
Marcel, die naast me zat te lezen, keek niet op van zijn boek.
(….)

Twee dagen later zat ik bij Ellen, een kennis van mama die kapster was en normaal gesproken altijd mijn pony en de puntjes bijknipte.
‘Ze wil het graag kort,’ zei Isak.
‘Weet je dat zeker, meisje? Je hebt zulke mooie, dikke haren.’
‘Ja, ze weet het helemaal zeker,’ zei Isak weer, terwijl hij me strak en waarschuwend aankeek.
Ik knikte. ‘Ja,’ fluisterde ik. ‘Ik wil het kort.’
Ik hoorde het knippen van de schaar. Lange strengen haar vielen langs mijn lichaam naar beneden om via de kapmantel op mijn schoot en op de grond te belanden. Niet nadenken. Niet huilen. Niets voelen. Ik was weg. Ik was in de heemtuin, bij de bloemen.

Dit was een fragment uit mijn autobiografische roman "En nu ik".
Ik was hier ongeveer elf jaar. Vanaf dat moment had ik kort haar (zie foto). Gewoon omdat mijn stiefvader dat wilde. Omdat hij altijd zijn macht liet gelden. Omdat hij de totale controle wilde hebben. Omdat hij ervan genoot mij steeds kleiner te maken. Eén van mijn overlevingsstrategieën was niets proberen te voelen, door er "niet te zijn".

Kindermishandeling is niet alleen maar klappen. En niet elke ouder/verzorger heeft het beste voor met zijn kinderen, maar slaagt er niet in het beste te doen uit onmacht of door eigen problemen. Er zijn ook (stief)ouders die genieten van de macht en onderdrukking.

Reageren?  Dat kan via het gastenboek.

Terug naar blog