Afgelopen maandag begon de blog-challenge die mijn uitgever, Droomvallei uitgeverij, organiseert. Een week lang elke dag een blog schrijven. Natuurlijk had ik me ingeschreven. Dat zou ik wel even gaan doen. Ik heb niet veel ervaring met bloggen, maar wil dat wel meer onder de knie gaan krijgen om zo het onderwerp van mijn autobiografische roman, namelijk psychische mishandeling en de jarenlange gevolgen daarvan, én natuurlijk mijn roman zelf, onder de aandacht te brengen. Ook lijkt het me fijn en belangrijk om interactie met mijn lezers te krijgen en hoe kan dat beter door het schrijven van blogs waar op gereageerd kan worden? Tel daarbij op dat ik het schrijven zelf ook heel leuk vind om te doen (natuurlijk, anders zou ik geen boek hebben geschreven) en dan zijn alle ingrediënten aanwezig om op maandag flitsend van start te gaan.
Alleen … het is nu donderdag. En dit is het eerste blog. Dat zegt iets. Iets over mijzelf en vooral over hoe mijn hoofd werkt.
Ik vind namelijk alles leuk en doe het liefst alles tegelijkertijd. Mijn werk als assistent van de studentenpsychologen op een universiteit, het bedrukken van kraamcadeaus in mijn eigen bedrijf, het voorbereiden van mijn boekpresentatie die op 18 juni 2024 is bij boekhandel Het Colofon in Arnhem, het plaatsen van content op sociale media, het nadenken en uitwerken van ideeën over het volgende boek. O ja, en dan krijgen we binnenkort ook nog de sleutel van onze nieuwbouwwoning waar heel veel voor te regelen is en wil ik ook nog tijd overhouden om leuke dingen te doen samen met mijn vrouw, mijn kinderen en met vrienden. Maar hé, tijd genoeg. Toch?
Nou, nee. Ik heb aan het begin van de dag altijd het idee dat ik alles wel in die dag gepropt krijg. En volgens mijn planning moet het ook allemaal gaan lukken. Maar in werkelijkheid is het zo dat het elke dag opeens blijkt dat er stiekem wat uren van mijn dag afgesnoept zijn. Ze zijn ineens op onverklaarbare wijze verdwenen. Ben ik klaar met mijn werk op de universiteit, dan zou er, in theorie, nog voldoende tijd over moeten zijn voor al het andere. Maar ik moet concluderen dat dit bij mij dus niet zo werkt.
Want dan bedenk ik ineens dat ik ook nog wat mail moet beantwoorden. Is het al zo laat? Ik heb nog helemaal niet geluncht. Nu is het dan echt wel tijd om de hondjes uit te laten. Zo nu eerst even zitten en wat drinken en een paar bladzijden lezen uit dat nieuwe boek dat net binnen is. Hè, verdorie, ik ben even ingedommeld. Ik moet echt aan dat eerste blog beginnen. Eerst even mijn dochter bellen om te vragen hoe het gaat met haar stage en dan achter de computer aan de slag. O helemaal vergeten, ik moet nog naar de winkel voor het avondeten. Dan ook maar meteen mijn medicijnen ophalen die klaar liggen. O kijk, een mailtje van de boekhandel. Al meer dan 60 aanmeldingen voor mijn boekpresentatie. Niet vergeten om te beginnen aan het schrijven van mijn speech. Ja, en nu komt Kathleen al weer bijna thuis van haar werk. Weet je wat? Ik doe alles morgen wel.
En dan is het dus nu donderdag en voel ik eindelijk de rust om mijn eerste blog te schrijven. Ik bedenk nu dat ik me ook nog helemaal niet heb voorgesteld. Voor wie mij nog niet kent, ik ben Diana de Laat, nog een maandje 52 jaar, getrouwd met Kathleen en moeder van een volwassen zoon en dochter. En ik heb dus een boek geschreven, dat vertelde ik al. “En nu ik” is de titel, en het is gebaseerd op mijn eigen ervaringen met psychische mishandeling in mijn jeugd en de jarenlange gevolgen die dit, nu nog steeds, heeft. Ik vind vooral het gedeelte waarin ik schrijf over het “nu” het spannendst. Ik laat hier dingen zien van mezelf, die je normaal gesproken het liefst voor jezelf, of eventueel voor mensen die heel dicht bij je staan, houdt. Het voelt kwetsbaar dit straks met iedereen te delen. Maar ook noodzakelijk voor het echte verhaal. Voor mij zou het boek niet volledig zijn als ik het alleen zou hebben over het verleden. Ik wilde (en wil) ook juist de gevolgen van psychische mishandeling laten zien. Het was voor mij dan ook heel logisch om zowel over het verleden als over het heden te schrijven. Ik denk dat dit mijn boek ook uniek maakt.
Voor mijzelf voelt het heel goed dat ik een hele nare periode uit mijn leven heb weten om te buigen tot iets positiefs. Na drie jaar werken aan het boek, heb ik het binnenkort echt in handen. Hoe gaaf is dat! Ik hoop met mijn boek veel mensen te bereiken en hopelijk een klein beetje verschil te kunnen maken voor mensen die in een vergelijkbare situatie zitten of zaten en daarnaast hulpverleners te informeren.
Terug naar de blog-challenge. Met enige vertraging heb ik dan toch dit eerste blog geschreven. Ik ga niet beloven dat ik drie gemiste blogs deze week nog in ga halen. Eerst maar eens afwachten of er morgen weer ineens wat uren van de dag op onverklaarbare wijze zijn verdwenen …
Reageren? Dat kan via het gastenboek.